İstanbul’un insanın nasıl olup da içine düştüğünü sorgulamasını gerektirecek kadar saçma bir semti... belki kara çarşafına sıkı sıkı sarınmış yürüyen iki kadın... belki başına beyaz tülbent bağlamış koltuğunun altına kuran almış bembeyaz yüzü sapsarı saçlarıyla dokuz yaşındaki göçmen kızı... belki kahvelerin köşelerine tünemiş kara bıyıklı kambur duruşlu kötü bakışlı tombalacılar... belki de yolları kapamış bağıra çağıra oyun oynayan kir pas içinde pantolanları düşmüş başları üç numara traşlı çocuklar... belki de üç beş metrekarelik parsellerle yamru yumru yerleşmiş derme çatma gecekondular tepelerinde demir filiz bırakılmış yarım kalmış kaçak beton yapılar... belki de at arabalarıyla tuğla taşıyan güneş yanığından kapkara olmuş kasketli yorgun adamlar... belki de basma entarilerinin altına çiçekli pijama giymiş başı bağlı bakkala çakkala giden bakımsız çirkin kadınlar ...
...
...